W czterech kątach moich dni Smutek czasem błąka się Tak jak uwięziony ptak Zapominam własny śmiech Nie potrafię cieszyć się Mała gorzka losu łza Po policzku spływa mi Gdy dotyka moich ust Zamierają słowa w nich Smutno, tylko smutno mi Jak zaklęta w niemocy Chwil mijania nie czuję Aż serca ból, tak mocny jak cios W ramiona łez mnie rzuca I kołysze mnie znów Smutek ciężki niczym świat Chyba cała jestem nim W czterech kątach moich dni Błąkam się i smutno mi Noc nadziei kres Gwiazdy z nieba zerwać chce Księżyc schudł i blady jest Pewnie też nie może spać Smutno mu i błąka się Księżyc schudł i blady jest Pewnie też nie może spać Smutno mu i błąka się
